pro specie rara Hiener, wie friener
Prolog
Wenn d Clique stolz ir Sujet presentiere,
Wenn d Pfyffere und d Pfyffer jubiliere
Und d Drummler, wo der Cortège absolviere,
Scho ganz verschwitzt ir Kalbfäll malträtiere,
Denn bringt der Vordraab d Lyt zem Noochedängge Mit Fasnachtszeedel, won er darf verschängge. Luschtig und voll Ironie
Sott son e Fasnachtszeedel syy.
In Väärsform, Baseldytsch und kritisch
Und hoffetlig e bitz politisch
Wott äär is d Quintessänz verzelle
Us alte Gschichte und aktuelle.
Alti Gschichte
An der Räbgass achtedryssig
Im Gärtli vo däm alte Huus,
D Frau Pfarrer isch, wie immer, flyssig: Si jättet s hinderscht Ungrut uus.
Denn pflanzt si Riebli und Salat, Schwarzwurzle, Fänchel und Spinat Dommaate, Lauch und Kuchigryter
Au Äärbsli, Boone und so wyter.
Es git in däre Hinterhoofoaase
Au siibe wyssi Hiener oder acht
Die schaare dert no Wiirmli uf em Raase Und schloofe uf der Stange jeedi Nacht. E Giggel bruucht s uf jede Fall,
Soll s Noowuchs gää im Hienerstall. Der Leghorn-Giggel (us Livorno) Schreyt jeede Morge frie „Buongiorno”. Er demonschtriert drmit si Graft
Und weggt die ganzi Noochberschaft. Derfiir gseet me jetz d Hiener briete
Un glyy drufaabe Kinder hiete.
Doch ka e Gluggere nimm leege,
Het si kai Blatz mee in der Gruppe
Si landet – zwoor isch si dergeege –
Als Sunntigsässe in der Suppe.
Aktuell
Die alte Zyte sin verbyy,
Me kauft sich d Poulet gfrooren yy.
Si kemme hit us groosse Halle
Vom Mittelland bis no Sankt Galle.
Iir kurzes Lääbe kennt nur s Frässe.
E Sunnebad? Kasch glatt vergässe.
S sin alli vo der glyyche Rasse,
Denn si mien schliesslig zämmebasse. Groosskonzärn hän ooni Gwisse
D Wält um iire Ryychtum bschisse.
Je mee me waiss vo däne Sache Deschto mee vergoot aim s Lache.
Zuekumft
D Prognose wärde als wie schlimmer Aber es git au Hoffnigsschimmer.
Der Stadtmensch wird zem Hobbybuur Si Motto isch: „Zrugg zer Natur“.
Vo alte Pflänzli, ganz spezielle,
Duet äär sich online Seemli bschtelle: „Pro Specie Rara“, raari Sorte,
Kai Hightech-Zyyg us der Retorte. Studänte vo der ETH
Pflanze sälber Gärschte aa.
An lange Stägge zien si Hopfe
Und braue denn der aige Dropfe. Olivebaimli het d Sabine;
Wenn s kalt wird, nimmt sii si halt iine. Der Feerdi, wo kai Gäärtli het,
Saait Kiirbiskäärnli zrings ums Bett. Forälle kemme uf der Täller
Bim Guschti, frisch grad us em Käller. Sogar der Willi Wäggerli
Pflägt uf sym Dach en Äggerli.
Fir s aigen Ai bschtellt s Dorli Diener Sich eedli Specie Rara Hiener: Spitzhyybli us em Appezäll,
Die kenne fliege und zwoor schnäll.
D Noochber finde s alli glatt,
Wenns Dierli het in iirer Stadt.
Wenn son e Huen, bim Aier leege, Duet gaggere, isch kain dergeege.
Der Giggel, wo si importiert,
Het aber glyy zue Lämpe gfiert.
Dä nimmt, als sälbschtbewusste Maa Im Harem schnäll sy Uffgoob aa,
Won äär sy Hienerschar vertaidiget Und jede Konkurränt belaidiget.
Jetz isch s mit Toleranz verbyy:
Dä Giggel mit sim Gyggerigyy
Macht Lärme und das darf nit syy.
Me schaltet d Schmiir und d Aawält yy. De kasch der s Änd vom Lied jo dängge: Der Steerefriid mues me verschängge. Und statt em Giggel, wo duet graaie Heert me der Noochber Raase maaie. Dää kunnt mit sym Benzinmotor
Sich wie der Regazzoni vor.
Äär läbt no der Devise: „Grach
Isch s Grysch, wo n y nit sälber mach.“
Epilog
Der Giggel graait im Hinterhoof
Und bschysst di um der Morgeschloof. Bring en nit grad um der Egge,
Loss en lääbe! D’ Birewegge
Mit em Giggel solidarisch
Defiliere mir als Hiener,
So, wie s hitte laider raar isch:
Frey und faarbig, grad wie friener. Ladäärne luege ka me vor em Minschter vom Mäntigzoobe bis am Mittwuchmorge.